نسیم شانه کند زلف موج دریا را

غبار سرمه دهد چشم کوه و صحرا را

ز زخم ارهٔ دندان موج ایمن نیست

گهر به دامن راحت چسان کشد پا را

لبش به حلقهٔ آغوش خط بدان ماند

که خضرتنگ به برمی کشد مسیحا را

عدمسرای دلم کنج عزلتی دارد

که راه نیست در او وهم بال عنقا را

حدیث نرم نمی آید از زبان درشت

شرار خیز بود طبع سنگ خارا را

همیشه تشنه لب خون مابودبیدل

چوشیشه هرکه به دست آورد دل ما را